Home » olekk

Asystent dorastania – Dorosły Superbohater

Z ogromną przyjemnością udostępniamy podręcznik dla asystentów dorastania “Dorosły superbohater”. Został on przygotowany, przez zespół specjalistów Regionalnego Ośrodka Polityki Społecznej w Szczecinie. Powstał z myślą o osobach, które pracują z dziećmi i młodzieżą i pragną, aby ta współpraca najpełniej odpowiadała zarówno potrzebom ich podopiecznych, jak i wyzwaniom, które niesie ze sobą okres dorastania.

 

Co to za podręcznik?

Podjęliśmy próbę stworzenia kompletnego narzędzia, które pozwoli w sposób skuteczny zwiększyć umiejętności adaptacyjne dzieci i młodzieży, pomoże zdefiniować ich mocne strony i potencjał do pokonywania czekających na nie wyzwań.

Zależało nam, aby każda istotna kompetencja była omawiana w osobnym module. Przy czym ważne było, aby każdy moduł wspierał także rozwijanie kompetencji kluczowych, tj. współpracy, kreatywności i innowacyjności, myślenia krytycznego i rozwiązywania problemów, a także komunikacji (na poziomie wiedzy, umiejętności i motywacji).

 

Budowa narzędzia

Podręcznik zbudowany jest z modułów, a każdy moduł z części teoretycznej oraz warsztatowej. Poruszane zagadnienia to m.in.: nauka o więzi, porozumienie bez przemocy, emocje, praca na zasobach, poczucie wartości, elementy edukacji społecznej i ekonomicznej AFLATOUN, Ja w grupie, relacje w kryzysie – elementy mediacji rówieśniczych, jak o siebie dbać – ryzyka, zagrożenia i strategie.

Część teoretyczna, omawiająca podstawy danego zagadnienia, przeznaczona jest dla Asystenta Dorastania, który powinien dogłębnie zapoznać się z zarysem teoretycznym, zanim przystąpi do pracy warsztatowej. Cześć warsztatowa to gotowe scenariusze zajęć, wskazujące cele szkolenia i niezbędne pomoce. Szkolenia przewidziane są dla dwóch grup wiekowych: 6-10 lat i 11-16 lat.

 

Zapraszamy do zapoznania się i wykorzystywania w praktyce.

Aby otworzyć podręcznik kliknij w poniższy link.

https://rops.wzp.pl/sites/default/files/podrecznik_ad_2021_03_08_a_1.pdf 

 

Przydatne linki:
Asystent dorastania w projekcie Regionalna Akademia Dzieci i Młodzieży – lista asystentów dorastania

Home » olekk

Ósma klasa i co dalej? Jak dokonać wyboru

Czy 15-latek musi wybrać pracę, którą będzie wykonywał do końca życia?  Jak sprawdzić do czego moje dziecko ma predyspozycje?

Młode osoby kończące szkołę podstawową stają przed poważnym życiowym wyborem kolejnego etapu edukacji. Czy będzie to szkoła średnia czy szkoła zawodowa? Jeśli szkoła zawodowa, to w jakim zawodzie? A jeśli jednak szkoła średnia to czy technikum, liceum czy liceum zawodowe?

Bywają wciąż jeszcze, niestety (na szczęście coraz rzadziej!) nauczyciele, którzy potrafią podnieść stres dziecka, podkreślając wagę tego wyboru, jego rzekomą nieodwracalność i wpływ na całe późniejsze życie. Na szczęście większość nauczycieli tego nie robi, uświadamiając dziecku, że żaden wybór nie jest ostateczny. Dorośli ludzie zmieniają pracę w życiu wielokrotnie, a niewykluczone też, że współczesny uczeń będzie pracować w zawodzie, którego dziś jeszcze w ogóle nie ma. Tak jak w czasach, gdy decyzję o wyborze szkoły ponadpodstawowej podejmowali jego rodzice nie było takich zawodów jak: programista, tester oprogramowania, analityk baz danych, administrator systemów sieciowych, inspektor ochrony danych osobowych, specjalista ds. funduszy unijnych, operator maszyn CNC, konsultant ślubny, copywriter, bloger, vloger etc.

Poniższe zestawienie pokazuje zawody stabilne, tj. takie, które są i będą, nowe zawody oraz zawody tu określone jako „zbędne”, czyli takie które będą stopniowo znikały z gospodarki.

lista zawodów z podziałem na stabilne, nowe, zbędne
Źródło: Raport „Kompetencje Przyszłości – jak je kształtować w elastycznym ekosystemie edukacyjnym”

 

W tej sytuacji bardzo wiele zależy od rodziców, a przede wszystkim od ich postawy wobec dzieci. Jeśli w szkole dziecka nauczyciele faktycznie „straszą wyborem na całe życie”, „nieodwołalną decyzją o przyszłości”, to tym większa jest rola rodzica, aby dziecko uspokoić i uświadomić mu to, że wybór szkoły po ukończeniu podstawówki nie jest decyzją ostateczną i nieodwracalną.

No tak, wszystko fajnie, ale jednak jakąś decyzję trzeba podjąć i teraz pytanie, jaką? Jak wybrać wariant kształcenia najlepszy dla naszego dziecka?

Określanie preferencji i predyspozycji

W wielu szkołach pracują doradcy zawodowi, których rolą jest wskazanie dziecku najlepszych dla niego – pod kątem jego predyspozycji i umiejętności – ścieżek kształcenia. Uwzględniają oni przy tym zainteresowania dziecka i jego oceny szkolne, a także wspierają się różnymi testami preferencji i predyspozycji, z których jednym z najpopularniejszych jest Obrazkowy Test Zawodów Achtnicha. Został on stworzony w latach osiemdziesiątych XX wieku w Szwajcarii przez Martina Achtnicha, psychologa i doradcę zawodowego. Test ten diagnozuje pragnienia i dążenia, czyli daje informację o tym, czego pragnie dana osoba i w jakim stylu działa.

Ikigai

Obecnie w doradztwie zawodowym używa się wiele różnorodnych narzędzi, do których trzeba mieć jednak specjalne uprawnienia, które doradcy zawodowi zdobywają w toku kursów i egzaminów.

Jednak w ostatnich latach dużą popularność – także wśród osób, które nie zajmują się doradztwem zawodowym – zdobyło wywodzące się z Japonii ikigai.

Ikigai to po japońsku słowo oznaczające „powód do życia” (iki –żyć i gai – powód) i oznacza coś w formie sensu życia. Tym sensem jest praca, która jest jednocześnie zawodem, powołaniem, pasją i misją.

Jak odkryć, co może stanowić ikigai naszego dziecka (a przy okazji także może i co jest naszą pasją)? Na początku, dla wyjaśnienia całej idei ikigai warto je zrobić dla samego siebie, by zobaczyć, jak w praktyce działa to narzędzie. Nasze ikigai możemy określić w bardzo prosty sposób wypisując wszystkie czynności stanowiące odpowiedzi na każde z następujących czterech pytań:

  1.  W czym jesteśmy dobrzy? Co nam dobrze wychodzi?
    Wpisujemy tu wszystkie czynności (wszystkie, czyli i te „służbowe”, które wykonujemy w pracy, jak i te „prywatne”) w których wykonywaniu jesteśmy zwyczajnie dobrzy, czyli np. prowadzenie samochodu, pieczenie ciast, pracowanie w ogrodzie/na działce, słuchanie ludzi, doradzanie ludziom, pisanie formuł w Excelu, szybkie pisanie na komputerze, obsługa kasy fiskalnej, praca w programami kadrowo-księgowymi.

  2. Co uwielbiamy robić?
    Tu wypisujemy wszystkie czynności, które najbardziej lubimy, np. prowadzenie samochodu, pieczenie ciast, pracowanie w ogrodzie/na działce, projektowanie zieleni, czytanie, słuchanie ludzi, doradzanie ludziom, tańczenie, podróżowanie, spotykanie się z przyjaciółmi, śpiewanie.

  3. Czego potrzebuje ode mnie świat?
    W odpowiedzi na to pytanie wymieniamy wszystkie czynność, które czasem robimy dla innych, bo ktoś nas o to poprosił itp. (UWAGA! Nie wpisujemy tu zadań, o które poprosił nas szef w ramach naszych obowiązków! J Ale kiedy np. prosi o to kolega z pracy w ramach swoich obowiązków, to już jak najbardziej możemy te czynność tu wpisać). Może to być np. prowadzenie samochodu (jesteśmy często proszeni, żeby kogoś podwieźć), upieczenie ciast (pieczemy dla rodziny i przyjaciół na ich zamówienie), słuchanie ludzi, doradzanie ludziom (przyjaciele proszą mnie często o radę), pisanie formuł w Excelu, szybkie pisanie na komputerze.

  4. Za co nam płacą albo mogliby zapłacić?
    To pytanie dotyczy zarówno naszej pracy zawodowej, za którą pobieramy wynagrodzenie, jak i tego, za co nam płacono poza obowiązkami służbowymi (albo za co być może ktoś mógłby nam zapłacić), np.:  pisanie formuł w Excelu, szybkie pisanie na komputerze, obsługa kasy fiskalnej, praca z programami kadrowo-księgowymi (bo np. to robimy w pracy), prowadzenie samochodu (zdarzyło się, że odwoziliśmy wujka z imprezy, który przy pożegnaniu wciskał nam banknot mówiąc: „Masz, weź, za taksówkę zapłaciłbym 2 razy tyle”), pieczenie ciast (piekliśmy parę razy ciasta za pieniądze na prośbę sąsiadów, rodziny, znajomych).

Kiedy już odpowiedzieliśmy na wszystkie powyższe pytania, zobaczmy, czy jest czynność, która powtarza się nam we wszystkich czterech zestawach odpowiedzi?

Tak! Nawet dwie: prowadzenie samochodu i pieczenie ciast! Co to oznacza? To oznacza, że prawdopodobnie nie jesteśmy szczęśliwi i spełnieni wykonując obecną pracę (kasa fiskalna, formuły w Excelu, programy kadrowo-płacowe), może więc warto rozważyć na początku dodatkowe źródło zarobkowania, które z czasem mogłoby stać się przedmiotem naszej działalności gospodarczej, tj. np. pieczenie ciast na zamówienie i dostarczanie ich autem pod wskazany adres? Może w przyszłości mogłaby wyjść z tego fajna firma? A może nawet foodtruck z ciastami? Być może właśnie taki foodtruck byłby naszym ikigai? Przy okazji jego prowadzenia mielibyśmy jeszcze dodatkowo okazje na podróżowanie, które kochamy, ale taż na słuchanie ludzi, w tym przypadku naszych klientów. A w słuchaniu jesteśmy dobrzy, lubimy to i ludzie też tego od nas potrzebują.

Okay, a jak teraz zrobić takie ikigai dla naszego dziecka? Analogicznie. Stawiamy dziecku te same co powyżej pytania, z tą różnicą, że oczywiście zamiast pytania o to, za co mu płacą, zostawiamy tylko to, za co mogliby mu ludzie zapłacić.

Przykładowe odpowiedzi dla ośmioklasisty mogłyby wyglądać następująco:

  1. W czym jest dobry? Co mu dobrze wychodzi?

    Granie na komputerze, granie na konsolach, gra w piłkę, rysowanie na tablecie graficznym (grafika komputerowa), pisanie śmiesznych historyjek, matematyka, chemia, angielski.

  2. Co uwielbia (robić?)

    Granie na komputerze, granie na konsolach, gra w piłkę, rysowanie na tablecie graficznym (grafika komputerowa), pisanie śmiesznych historyjek, angielski.

  3. Czego potrzebuje od niego świat?
    Znajomi i rodzina proszą go czasem, by coś narysował w programie graficznym, pomógł w napisaniu czegoś po angielsku, udzielił korepetycji z tego języka.

  4. Za co mogliby mu zapłacić?
    Prawdopodobnie właśnie za projekty graficzne i korepetycje z angielskiego czy też przygotowywanie jakichś pism w tym języku.

A zatem ikigai naszego dziecka stanowi projektowanie graficzne i język angielski. Znajdźmy mu więc taką szkołę, w której będzie mógł rozwijać obie te pasje i umiejętności! Może będzie to technikum informatyczne i klasa poświęcona grafice komputerowej? A może liceum z klasą o rozszerzonym angielskim (i jeszcze dodatkowo matematyką, bo np. w niej też nasze dziecko jest dobre)?

Model ikigai ma postać specyficznego kwiatka, którego cztery płatki wypełniają odpowiedzi na pytania, które postawiliśmy powyżej. Wypełnianie modelu w formie graficznej będzie dla młodej osoby zapewne bardziej atrakcyjne, niż „suche” odpowiadanie na pytania.

kwiatek powstały z nakładających się na siebie 4 kół w które wpisujemy odpowiedzi

Nowe podejście

Według raportu „Kompetencje Przyszłości – jak je kształtować w elastycznym ekosystemie edukacyjnym” kształcenie według starych metod, czyli z ukierunkowaniem na ścisłe wąskie kompetencje – nie ma już sensu! Gospodarka, a wraz z nią rynek pracy zmienia się tak dynamicznie pod wpływem nowych technologii. Zamiast kształcenia współczesnej młodzieży w kierunku konkretnych, twardych kompetencji, większe znaczenie będzie miało kształcenie jej w zakresie tych kompetencji ogólnych, które pozwolą na łatwe i szybkie zdobycie konkretnych wąskich kompetencji. Kompetencje te zostały podzielone na 3 grupy: poznawcze, społeczne i techniczne. W ich ramach wyróżniono poszczególne kompetencje składowe, które pozwolą łatwo i szybko nabyć kompetencje szczegółowe, dopasowane do bieżących potrzeb.

Są to:

  1. W kategorii kompetencji poznawczych:

  • Rozwiązywanie złożonych problemów

  • Kreatywność

  • Krytyczne myślenie

  • Elastyczność poznawcza

  1. W kategorii kompetencji społecznych:

  • Współpraca z innymi

  • Inteligencja emocjonalna

  • Zarządzanie ludźmi

  • Przedsiębiorczość

  1. W kategorii kompetencji technicznych:

  • Podstawowe kompetencje cyfrowe

  • Zaawansowane kompetencje cyfrowe

  • Kompetencje inżynierskie

Podział kompetencji przyszłości
Kompetencje przyszłości w podziale na trzy grupy umiejętności: poznawcze, społeczne i techniczne

 

Podsumowując

Dbajmy o rozwój powyższych kompetencji u naszych dzieci. Wtedy to, że np. po ósmej klasie dokonają błędnego wyboru nie będzie miało żadnego znaczenia bo zawsze poradzą sobie na rynku pracy.

 

 

 

 

Źródła:
http://kapitalkariery.pl/index.php/przybornik/17-produkty/16-obrazkowy-test-zawodow-martina-achtnicha
Raport „Kompetencje Przyszłości – jak je kształtować w elastycznym ekosystemie edukacyjnym” https://www.startup.pfr.pl/media/filer_public/cf/27/cf27122f-2285-4c9d-a7fe-c7967125cafa/raport_kompetencje_przyszlosci.pdf
https://mfiles.pl/pl/index.php/Ikigai

 

przydatne linki:
Test predyspozycji
Aktualne szanse na rynku pracy – jakie są zawody przyszłości
Może zainteresować Cię też artykuł “Metody porozumiewania się z dzieckiem
Home » olekk

Sposoby zastępowania agresji

Aby omówić sposoby zapobiegania agresji, należy najpierw zrozumieć czym jest agresja. Wszyscy doświadczamy różnych emocji, przyjemnych i nieprzyjemnych. Miewamy zmienne nastroje, które wpływają na nasze zachowanie i relacje z innymi osobami. Jeśli odczuwamy dużą frustrację, złość, nasze reakcje nie zawsze są właściwe. Pod wpływem silnych emocji często pojawiają się zachowania agresywne, które w konsekwencji są przyczyną wielu problemów.

Czym jest agresja?

Zachowania agresywne są zwykle sprowokowane przez czynniki zewnętrzne, które wywołują u ludzi nieprzyjemne stany wewnętrzne takie jak gniew, lęk, ból, nuda itd. Wywołują one często instynktowne reakcje w postaci działań ukierunkowanych na zranienie lub sprawienie bólu innym osobom. Działania te mogą mieć charakter zarówno słowny, jak i fizyczny [1]. Każda przemoc jest agresją, ale nie każda agresja jest przemocą (Anderson, Bushman, 2002). Jedną z cech wyróżniającą przemoc jest to, że strona agresywna wykorzystuje swoją przewagę nad ofiarą, by spowodować u niej psychiczną lub fizyczną szkodę.

Wyróżniamy dwa typy agresji:
– agresję słowną m.in. poniżanie, wyzywanie, używanie obelg, plotkowanie
– agresję fizyczną m.in. uderzanie, ściskanie, duszenie, popychanie, szarpanie, ciągnięcie, szczypanie, plucie, gryzienie, rzucanie przedmiotami, bicie.

Trudności w zahamowaniu reakcji impulsywnych dotyczą wszystkich grup wiekowych. W ostatnim czasie można jednak zaobserwować, wzrost zachowań agresywnych u dzieci i młodzieży. Z czasem może u nich dojść do utrwalenia negatywnych wzorców postępowania wobec ludzi, które zabiorą ze sobą w dorosłe życie.

 

Poniżej przedstawiamy narzędzia, które pozwolą lepiej radzić sobie ze złością i nie ulegać impulsom popychającym do agresji.

 

Rozpoznawanie emocji złości u innych i u siebie

Świadomość sygnałów płynących z mowy ciała pomaga rozpoznać pierwsze sygnały wściekłości, która może prowadzić do agresji. Będą to m.in. zaciśnięte pięści, usta, napięta twarz, zwężone źrenice, najeżone włosy, otwarte szeroko oczy, nieruchome zimne spojrzenie, przygarbione spięte ciało, ręce oparte na biodrach. Uważna obserwacja sygnałów niewerbalnych pozwala lepiej rozpoznawać złość u innych, a tym samym unikać sytuacji, które mogą być prowokujące.

 

Przekierowanie uwagi

Skierowanie uwagi na coś innego niż to, co wyzwala agresję, zajęcie myśli czymś innym, np. liczenie od 245 do 231. Liczenie wstecz wykonywane na dużych liczbach koncentruje uwagę i odwraca ją od tego, co wywołuje agresywne impulsy.

 

Zmiana aktywności

Natychmiastowe zajęcie się czymś innym. Jeśli denerwuje nas wypowiedź danej osoby, należy przerwać rozmowę i odejść, zamiast eskalować konflikt. Na co dzień można również stosować aktywność, która pozwoli rozładować pojawiające się napięcie, a nie jest skojarzona z agresją, np. wyjść na spacer, pobiegać, popracować w ogrodzie, umyć samochód, pójść na siłownię, basen itp. ćwiczenia aerobowe lub jogging.

 

Reinterpretacja sytuacji 

Polega na próbie dopuszczenia innego rozumienia sytuacji, która jest wyzwalaczem złości. Należy zadać sobie pytanie: „A jak można inaczej to rozumieć?” i przeprowadzić wewnętrzny dialog, np. „Mógł nie mieć złych intencji i nie chciał mnie atakować”; „Tylko źle się wysłowił, bolała go głowa”; ”Źle go zrozumiałem…” itp.

 

Trening uważności (ang. MBSR – mindfulness-based stress reduction)

To ćwiczenia wywodzące się z medytacji, pozwalające na niereaktywną świadomość. Polegają one na nieprzywiązywaniu się do pojawiających się doświadczeń – zarówno zewnętrznych (np. czyjś podniesiony ton głosu), jak i wewnętrznych (np. myśli oskarżających kogoś o złe intencje). W treningu tym ważne jest również wyćwiczenie uważności pozwalającej obserwować z dystansu własne myśli i emocje.

 

Odwrażliwianie (desensytyzacja)

Jest przeznaczone dla osób szczególnie reaktywnych. Podobnie jak w przypadku treningu uważności, pozwala nie reagować na sytuacje wywołujące agresję, poprzez trening osiągania stanu spokoju i odprężenia. Obydwie te techniki wymagają czasu i regularnych ćwiczeń, by efekty były widoczne i zadowalające [2].

 

Trening Zastępowania Agresji

Pozwala na opanowanie warsztatu redukującego agresję i złość, wzrost samoświadomości. Wyposaża w umiejętności pracy z grupą oraz techniki pomocne w rozwiązywaniu problemów i sprawnego, samodzielnego podejmowania decyzji. Uczestnik uczy się nowych sposobów na odreagowanie nagromadzonej frustracji, lepsze rozumienie swoich uczuć i reakcji, umiejętność poprawienia sobie samopoczucia oraz wyciszenia się.  Daje możliwość lepszego rozumienia postępowania innych, rozumienia siebie nawzajem, szczególnie w sytuacjach konfliktowych. Poprawia kontakt z innymi, a także poszerza perspektywy. Poprzez kontakt z grupą doskonalone są również umiejętności takie jak: otwartość, życzliwość, współpraca, szczerość, poczucie humoru i tolerancja [3].

 

Trening Umiejętności Społecznych

Składa się z 50 umiejętności, które podczas zajęć umożliwiają uczestnikom zwiększenie kompetencji społecznych poprzez samopoznanie, samoakceptację, poznanie i akceptację innych, kształtowanie i doskonalenie relacji interpersonalnych oraz nabycie umiejętności radzenia sobie z negatywnymi emocjami w sytuacjach społecznych.

 

Trening Kontroli Złości

Uczestnicy w jego trakcie uczą się konstruktywnych sposobów wyrażania złości oraz konsekwencji danego zachowania. W pracy ze złością wykorzystywane się techniki odgrywania scenek oraz modelowania prawidłowych zachowań. Uczestnicy zajęć praktykują na co dzień poznane umiejętności i dzielą się wrażeniami z grupą w trakcie kolejnych spotkań. Celem treningu kontroli złości jest nauka zatrzymywania w organizmie pobudzenia, które powstało pod wpływem zdenerwowania lub gniewu. Daje to możliwość refleksji nad wyborem adekwatnych działań i wzrost samoświadomości. Uczestnicy zajęć uczeni są kontrolowania emocji oraz właściwego interpretowania tych zachowań i postaw innych, które dotychczas prowokowały ich złość. Reakcje impulsywne ulegają zahamowaniu i zastępowane są przez rozumienie powodów ich występowania. Uczestnik zamiast atakować podejmuje dialog poprzez próbę konstruktywnego rozwiązania sporu. W efekcie zaczyna lepiej radzić sobie w sytuacjach konfliktowych. Zdobycie nowych umiejętności powoduje lepsze funkcjonowanie osoby oraz grupy, do której należy. Trening Kontroli Złości może odbywać się niezależnie od pozostałych części treningu zastępowania agresji.

 

Trening Wnioskowania Moralnego

Dotyczy edukacji moralnej i ma na celu budowanie właściwej hierarchii wartości z uwzględnianiem potrzeb i praw innych osób. Uczestnicy dyskutują na temat problemów społecznych, poszukują rozwiązań i przedstawiają argumenty uzasadniające ich wybór. Celem dyskusji jest wywołanie dysonansu poznawczego i refleksji na temat własnej hierarchii wartości.

 

Trening Zastępowania Agresji „ART”

W celu zapobiegnięcia i eskalacji agresji opracowano specjalny program dla osób nieradzących sobie z emocjami i własnym zachowaniem. Jest to, opracowany przez Arnolda Goldsteina, program wielostronnej interwencji skierowanej na zmianę zachowania dzieci i  młodzieży.  Składa się z trzech modułów: Treningu Umiejętności Społecznych, Treningu Kontroli Złości oraz Treningu Wnioskowania Moralnego. Program ma na celu pomóc jego odbiorcom nauczyć się akceptowalnych sposobów wyrażania trudnych emocji. Zapobiega on przemocy oraz uczy różnych umiejętności społecznych, które pomagają rozwiązywać problemy dnia codziennego bez używania agresji. ART uczy zachowań asertywnych, pożądanych społecznie postaw, a w konsekwencji lepszego funkcjonowania w relacjach z innymi. Trening zastępowania agresji bazuje na technikach poznawczo-behawioralnych. Uczestnicy pracują na swoich doświadczeniach oraz uczą się nowych, konstruktywnych zachowań, które mają praktykować w codziennym życiu. Wśród dzieci i młodzieży poddanej treningowi poprawia się jakość relacji rówieśniczych, zachowanie, kończą szkoły, lepiej radzą sobie z własnymi emocjami, rzadziej wchodzą w konflikty. Badania psychologiczne dowodzą, że osoby niedostosowane społecznie wykazują szereg braków w kontaktach z innymi, komunikacji, panowaniu nad emocjami, radzeniu sobie z lękiem, gniewem i wielu innych umiejętnościach. Niedostosowanie do życia zgodnie z normami, w tym agresja, jest przejawem braku zdolności do ogólnie przyjętych zachowań, które można korygować podczas treningu umiejętności społecznych. Metoda doskonale sprawdza się w szeroko rozumianej profilaktyce społecznej. Polega ona na treningu grupowym. Jego uczestnicy nabywają umiejętności kontrolowania negatywnych emocji oraz wnioskowania moralnego.

 

Metoda samoregulacji

SELF-REG opracowana przez Dr Stuart Shanker jest kolejną metodą, która uczy samoregulacji i sprawdza się w profilaktyce społecznej. Celem tej techniki jest zmiana nastroju, poziomu koncentracji, odczuwania empatii, budowanie poprawnych relacji, rozwiniecie wyższych wartości, które trwale wpływają na kształtowanie się postawy. Autor metody wskazuje pięć obszarów, które mogą być źródłem stresu, i przyczyną zachowań agresywnych.

  1. Obszar biologiczny – stresorami mogą być niewystarczająca ilość snu, zła dieta, hałas, zbyt dużo bodźców, nieodpowiednia temperatura czy problemy z integracją sensoryczną.

  2. Obszar emocjonalny – silne emocje, zarówno te negatywne, jak i pozytywne.

  3. Obszar poznawczy – to na przykład zbyt duża ilość informacji lub informacje niezrozumiałe.

  4. Obszar społeczny – to przede wszystkim konflikty, bycie uczestnikiem lub świadkiem kłótni, agresji, przemocy, a także nieznane sytuacje społeczne.

  5. Obszar prospołeczny – to konieczność radzenia sobie z silnymi emocjami innych ludzi, poczucie winy.

Metoda Self-Reg składa się z pięciu kroków, których celem jest zmiana nastroju i poprawa zachowania: rozpoznanie nadmiernego stresu, stresorów, redukcja stresorów, wsparcie w budowaniu samoświadomości oraz pomoc w tworzeniu własnych sposobów samoregulacji, aby zapanować nad swoim zachowaniem. Jest to metoda warta uwagi, ponieważ pomaga znaleźć przyczyny trudnych zachowań i problemów emocjonalnych u dzieci i młodzieży. Ma wpływ na poprawę relacji rodzinnych, pozwala na opanowanie stresu.

 

Poczucie własnej wartości

Duże znaczenie w przeciwdziałaniu zachowaniom agresywnym ma również poczucie własnej wartości. Wiąże się ono z myśleniem o samym sobie, z szacunkiem i akceptacją siebie. Z wyobrażeniem jak się jest postrzeganym przez innych, czy jest się osobą wartościowa, lubianą i docenianą przez innych czy nie. Samoocena umożliwia zatem ocenę własnej osoby. Ma funkcję samoregulacyjną i wpływa na dobre samopoczucie oraz wewnętrzną równowagę. „Poczucie własnej wartości jest jednym z najważniejszych konstruktów osobowościowych człowieka i jednym z głównych regulatorów ludzkiego zachowania, mającym wpływ na stosunek jednostki do siebie i do otoczenia (Wosik-Kawala i Lendowska-Kidoń, 2009). Zatem niska samoocena, poczucie bycia nieważnym, gorszym może być przyczyną zachowań agresywnych. Udział dzieci i młodzieży w warsztatach z budowania poczucia własnej wartości jest ważny i może mieć wpływ na poprawę samooceny, zachowania i wyeliminowanie reakcji agresywnych. Daje możliwość uświadomienia roli pozytywnej samooceny w zapobieganiu zachowaniom niepożądanym i problemom emocjonalnym.

Dzieci i młodzież uczęszczając na zajęcia z kompetencji społecznych odnoszą szereg realnych korzyści. W bezpiecznej atmosferze uczą się umiejętności, które pozwolą im lepiej funkcjonować w środowisku społecznym. Nie bez znaczenia jednak jest tutaj postawa osób dorosłych. Ważne jest, aby w tym samym czasie również rodzice wzmacniali swoje umiejętności wychowawcze poprzez udział np. w warsztatach kompetencji rodzicielskich. Od ich postawy i wiedzy zależy to, w jaki sposób dzieci będą sobie radziły z trudnymi sytuacjami oraz nieprzyjemnymi emocjami. Udział rodziców w warsztatach kompetencji rodzicielskich umożliwia rozwinięcie umiejętności wychowawczych, poznanie technik wychowawczych, zbliżenie się do własnego dziecka. Lepsze poznanie dziecka, rozumienie jego uczuć i zachowań oraz poprawienie z nim relacji. Warsztaty dla rodziców pomagają rodzicom panować nad swoimi myślami, uczuciami i zachowaniem w relacji do dziecka. Duże efekty przynoszą zajęcia, na których poruszane tematy korelują z tematami warsztatów skierowanych do dzieci i młodzież.

 

Program korekcyjno-edukacyjny dla osób stosujących przemoc w rodzinie

Ważnym programem dla dorosłych, który uczy sposobów zapobiegania agresji jest Program korekcyjno-edukacyjny dla osób stosujących przemoc w rodzinie. Celem tego programu jest uzyskanie przez uczestnika świadomości własnych zachowań przemocowych wobec bliskich. Nabycie nowych umiejętności służących rozwiązywaniu konfliktów i sporów w rodzinie, bez używania agresji. Często dzieci są osobami doznającymi przemocy ze strony dorosłych, co może być jedną z ważnych przyczyn problemów emocjonalnych dziecka i rozwoju jego agresji. Dlatego tak ważny jest udział rodzica stosującego przemoc, w grupie korekcyjno-edukacyjnej. Program daje możliwość nabycia umiejętności konstruktywnego wyrażania uczuć, partnerskiego współdziałania w rodzinie i zwiększenia poczucia bezpieczeństwa dzieci. Od środowiska rodzinnego zależy, czy dzieci rozwiną zachowania prospołeczne czy agresywny sposób reagowania w trudnych sytuacjach.

Reasumując w przeciwdziałaniu agresji duże znaczenie ma przekaz otoczenia dot. zachowań pożądanych, uczenie rozwiązywania problemów bez stosowania agresji. Nagradzanie postaw prospołecznych i wskazywanie  konsekwencji zachowań niepożądanych. Wzmacnianie poszanowania własnych wartości oraz innych osób. Wzmacnianie samooceny dziecka. W miarę możliwości, wyeliminowanie z otoczenia wyzwalaczy agresji, wspieranie w rozpoznawaniu swoich potrzeb i samodzielności w ich zaspokajaniu. Ważne są jasno określone zasady bezpieczeństwa i oczekiwanego wzajemnie zachowania. Należy promować nieagresywne sporty oraz prowadzić profilaktykę używania środków psychoaktywnych, które rozhamowują kontrolę agresji. Warto również pamiętać o tym, na co zwracał uwagę brytyjski psychoanalityk Winnicott „…Początek wszystkiego – dobrego i sprawiedliwego społeczeństwa, dobrobytu, głębokich i mądrych relacji – jest w domu, w rodzinie”.[4]

 

Dodatkowe wsparcie dla dzieci, młodzieży i osób dorosłych w powiatach goleniowskim, kołobrzeskim, sławieńskim, stargardzkim oraz mieście Szczecin:

Kołobrzeg

  • Powiatowe Centrum Pomocy Rodzinie w Kołobrzegu, ul. Grottgera 11, tel. 94 35 48 057: Program korekcyjno – edukacyjny dla osób stosujących przemoc w rodzinie.

  • Poradnia Psychologiczno – Pedagogiczna w Kołobrzegu, Piastowska 9, tel. 94 354 54 47: zajęcia socjoterapeutyczne dla młodzieży przejawiającej zakłócenia w sferze funkcjonowania społecznego i emocjonalnego; grupa terapeutyczna dla młodzieży z zaburzeniami emocji i zachowania; warsztaty dla rodziców „Jak sobie radzić z trudnymi zachowaniami u dzieci w młodszym wieku szkolnym.

  • Fundacja „Na Przekór Przeciwnościom”, ul. Starynowska 12a, tel. 500 009 019: warsztaty dla młodzieży, których głównym celem jest wzmacnianie odporności psychicznej uczniów poprzez uczenie najważniejszych umiejętności psychologicznych i społecznych, w tym – radzenia sobie z emocjami i stresem, rozwiązywania konfliktów; Program Korekcyjno – Edukacyjny dla osób stosujących przemoc w rodzinie.

  • Stowarzyszenie użytkowników Psychiatrycznej opieki zdrowotnej oraz ich Rodzin i Przyjaciół „FENIKS”, ul. Warszawska 15, tel. 94 35 180 62, 94 35 283 61, w. 312 lub kom. 601 543 013: warsztaty dla dorosłych oraz dzieci i młodzieży na temat radzenia z własnymi negatywnymi emocjami i uczuciami innych.

Goleniów

  • Ośrodek Pomocy Społecznej, ul. Pocztowa 13, tel. 91 460 14 72: Realizacja Programu „Aktywna Integracja” w latach 2014-2020, którego celem jest aktywizacja społeczno-zawodowa. W ramach Programu przewidziano zrealizowanie treningu umiejętności społecznych dla młodzieży.

  • Poradnia Psychologiczno-Pedagogiczna, ul. Maszewska 2, tel. 91 418 31 19: zajęcia socjoterapeutyczne dla młodzieży, zajęcia edukacyjno-warsztatowe dla młodzieży dotyczące rozwijania umiejętności rozwiązywania konfliktów bez przemocy, zajęcia edukacyjno-warsztatowe dla młodzieży dotyczące rozwijania i kształtowania umiejętności interpersonalnych i intrapsychicznych.

Koszalin

  • Stowarzyszenie Profilaktyki i Terapii „ Młodzi-Młodym”, ul. Zwycięstwa 168: trening zastępowania agresji tel. 660 438 052 (grupa dla młodzieży), tel. 667 118 816 (grupa dla dzieci do 13 r.ż.).

Stargard

  • Powiatowe Centrum Pomocy Rodzinie ul. Skarbowa 1, tel. 91 48 04 909: Programy korekcyjno – edukacyjne dla sprawców przemocy w rodzinie; warsztaty dla dzieci z komunikacji bez przemocy, empatycznej komunikacji, pracy z emocjami.

Sławno

  • Powiatowe Centrum Pomocy Rodzinie, ul. Sempołowska 2a, tel. 59 810 64 01: Trening Zastępowania Agresji.

Szczecin

  • Miejski Ośrodek Pomocy Rodzinie w Szczecinie całodobowy punkt konsultacyjno-informacyjny tel. 192 89: Program korekcyjno – edukacyjny dla osób stosujących przemoc w rodzinie,

  • Fundacja „Tęcza Serc”, ul. Kolumba 60, tel. 91 433 27 27 – Trening Zastępowania Agresji.

 

[1] Por. Aronson, Wilson, Akert , Psychologia społeczna. Serce i umysł, ZYSK I S-KA, Poznań 1997, s. 497
[2] Por. https://bezpiecznaszkola.men.gov.pl
[3] Por. W. Pawliczuk, K. Łoboda, A. Nowińska, Trening Zastępowania Agresji: opis metody, jej skuteczność oraz zastosowanie w praktyce oddziału psychiatrii dzieci i młodzieży, Psychiatria i Psychologia Kliniczna , 2015, 15 (1), s. 33-37.
[4] Źródło: http://wspolczesnarodzina.pl/wystarczajaco-dobry-rodzic-co-to-wlasciwie-oznacza/

 

Przydatne linki
Jestem więc się buntuję
Trening kontroli złości dla dzieci i młodzieży
Home » olekk

Sprawdź jak się rozwija Twoje dziecko

„Badabada” to Program Wczesnego Wykrywania Autyzmu. Powstał z inicjatywy Fundacji „SYNAPSIS”.

Na stronie badabada.pl udostępniono narzędzie M-CHAT-R, które zostało stworzone w celu oceny ryzyka wystąpienia zaburzeń ze spektrum autyzmu i pozwala na wstępną ocenę prawidłowości rozwoju dziecka w zakresie rozwoju społecznego oraz umiejętności komunikowania się.

W większości przypadków, jeśli nawet występują jakieś nieprawidłowości rozwojowe, kończą się one wizytami u logopedy lub prostymi ćwiczeniami w zaciszu domowym. Tylko 1% badanych dzieci wymaga dalszej diagnostyki i terapii w kierunku zaburzeń ze spektrum autyzmu. Dla tych dzieci jest to szansa na szybszą pomoc.

Zachęcamy więc do wypełnienia kwestionariusza klikając tutaj. Można to zrobić w najbardziej wygodnym dla siebie czasie i miejscu, ze względu na dostępność badania online.

Narzędzie M-CHAT-R przeznaczone jest dla dzieci w wieku 16 do 30 miesięcy. Wypełnienie kwestionariusza dla dzieci młodszych niż 16 miesięcy da nieprawdziwe wyniki, gdyż mają one prawo nie opanować jeszcze wielu umiejętności, jakie posiadają dzieci starsze. Rodziców młodszych dzieci (pomiędzy 12 a 18 miesiącem życia) zachęcamy do zapoznania się z listą umiejętności rozwojowych odpowiadających temu wiekowi: http://synapsis.org.pl/zycie-z-autyzmem/dla-rodzicow-i-opiekunow/12-18-miesiac.

Pamiętaj jednak, że kwestionariusz M-CHAT-R jest jedynie wstępnym badaniem przesiewowym, a nie narzędziem diagnostycznym, dlatego ważne by otrzymane wyniku skonsultować ze specjalistą.

Home » olekk

Metody porozumiewania się z dzieckiem

Skuteczna komunikacja to podstawa wzajemnego zrozumienia i współpracy. Aby przebiegała sprawnie w relacji między opiekunami a dziećmi wymaga wzajemnej uważności, poszanowania granic oraz dostosowania komunikatów do możliwości odbiorcy. W natłoku codziennych obowiązków opiekunowie często zapominają, że dzieci to odrębni ludzie – mają swoje przemyślenia, emocje, specyficzny dla siebie sposób rozumienia świata. Każde dziecko rozwija się w swoim tempie i porównywanie ich nawet w obrębie rodzeństwa, które przecież wychowuje się w tej samej rodzinie, nie ma najmniejszego sensu. To co sprawdza się u jednych dzieci, niekoniecznie musi być skuteczne u innych.[1]

 

Wzajemne zrozumienie

Dzieci tworzą swój własny obraz świata. W oparciu o specyficzną dla nich emocjonalność, temperament i dotychczasowe doświadczenia. Należy pamiętać też, że ten obraz świata jest adekwatny do wieku dziecka – inaczej myśli i rozumuje niemowlę, inaczej trzylatek a jeszcze inaczej dziecko szkolne czy nastolatek. W pewien sposób opiekunowie muszą „rosnąć” wraz z dzieckiem. Nie mogą jednocześnie wymagać od dzieci poniżej 12 roku życia, że te będą wykazywały się refleksją na poziomie osoby dorosłej. W przypadku dzieci poniżej 6-go roku życia trudno też wymagać głębszej refleksji dotyczącej konsekwencji działań. Dwu i trzylatki często reagują impulsywnie, więc pytanie ich o motywację mija się z celem. W przypadku dzieci do pierwszego roku życia najważniejsze są: kontakt wzrokowy i bieżące reagowanie na potrzeby dziecka przy jednoczesnym zachęcaniu do odkrywania świata wspólnie z opiekunem. Zgubna jest też „infantylizacja”. Żaden nastolatek nie będzie czuł się szanowany w sytuacji, gdy będzie się go traktowało jak małe dziecko. Warto zatem pytać dzieci jak one widzą daną sytuację np.: „Jak myślisz? Co się stało?”, „Co o tym sądzisz?” itp. To pozwoli nam zrozumieć perspektywę dziecka i dostosować komunikat do jego możliwości poznawczych.

Opiekun powinien też dzielić się swoimi wrażeniami, emocjami oraz sposobem widzenia świata i różnych sytuacji. Wiadomo jednak, że pewne wątki mogą być zbyt trudne do zrozumienia, dlatego tak ważne jest uwrażliwienie na emocje dziecka. Podstawą otwartej komunikacji jest wzajemna szczerość i autentyczność. W tym miejscu należy jednak pamiętać, że dziecko nie może być powiernikiem rodzica – pewne emocjonalne treści mogą być po prostu nie do udźwignięcia dla młodego człowieka.[2]

 

Współpraca i poszanowanie granic

Wzajemne zrozumienie i przekonanie o działaniu na rzecz wspólnego dobra powoduje, że dziecko chętniej będzie wyrażało swoje myśli i dzieliło się przeżyciami. Będzie żywiło przekonanie o tym, że rodzic działa w jego interesie – wspierająca i otwarta postawa zachęca zarówno dzieci jak i młodzież do szukania oparcia w opiekunach. Wiadomo, że nie jest to ani proste ani oczywiste. Należy pamiętać o poszanowaniu granic – rodzic nie powinien zmuszać do zwierzeń czy naciskać do rozmowy. I co najważniejsze – nie powinien w żadnym wypadku stosować szantażu emocjonalnego w celu uzyskania jakichś informacji lub skłonienia do jakiegoś działania.

Przyglądając się bardziej szczegółowo powyższym zagadnieniom można wyróżnić kilka podstawowych elementów budujących płaszczyznę porozumienia i współpracy. Według najnowszych opracowań, za metody skutecznej komunikacji z dzieckiem uznaje się:

  • bierne słuchanie – jest to milczenie z utrzymywaniem kontaktu wzrokowego z dzieckiem; ten sposób słuchania sprawia, że dziecko czuje się naprawdę akceptowane i zachęca je do pełnego otwarcia się w rozmowie z dorosłym;

  • aktywne słuchanie – opiekun próbuje zrozumieć, co odczuwa dziecko lub co mówi jego wypowiedź; w toku rozmowy opiekun formułuje własnymi słowami swoje rozumienie komunikatu dziecka i oznajmia je w celu potwierdzenia (jest to tzw. parafrazowanie);

  • odpowiedzi potakujące (mimika, potakiwanie) – są to np. zwroty: „och”, „ach”, „mm”, „tak”, „rozumiem”, które wskazują dziecku, że opiekun jest zainteresowany tym, co dziecko mówi;

  • otwieracze, czyli wtrącenia zachęcające do szerszej wypowiedzi, np.

    – „czy chciałbyś coś więcej na ten temat powiedzieć?”

    – „to bardzo interesujące, mów dalej”,

    – „wygląda na to, że bardzo cię to martwi”,

    – „interesuje mnie co mówisz”.[3]

 

Dlaczego tak ważne jest słuchanie?

Każde dziecko ma potrzebę otwartego wyrażania ważnych dla niego uczuć i potrzeb. Opiekun nie może im zaprzeczać bo przecież nie są jego! Zawstydzanie, przymuszanie czy grożenie nie jest sposobem. Może to wywoływać w dziecku poczucie zagrożenie, które będzie prowadziło do zachowań obronnych – wycofania lub agresji.  W procesie aktywnego słuchania najważniejsza jest empatia. Dzieci często nie potrafią nazwać swoich uczuć i to zadaniem rodziców jest właściwa interpretacja uczuć dziecka.

 

Czym właściwie jest ekspresja i dlaczego jest tak ważna?

Ekspresja jest niczym innym jak wyrażeniem na zewnątrz emocji, wrażeń oraz myśli. U dzieci ekspresja jest spontaniczna, u dorosłych często ma bardziej wymodulowany – dostosowany do potrzeb otoczenia – charakter. W kontakcie z dzieckiem wyróżniamy kilka podstawowych zasad skutecznej ekspresji w relacji z dzieckiem:

  • Precyzja – należy jak najprecyzyjniej komunikować to, czego chcemy i co czujemy. Dzieci potrzebują wyraźnie określonych granic, wyznaczających przestrzeń, w której mogą bezpiecznie i swobodnie funkcjonować. Ważne jest też aby jasno określone były konsekwencje wynikające z ich przekraczania. Dlatego opiekun powinien dokładnie sprecyzować co mu się w danym zachowaniu podobało lub nie podobało i dlaczego.

  • Natychmiastowa informacja – konsekwencje nie powinny być odroczone w czasie. Każda z nich powinna pojawiać się zaraz po danym wydarzeniu – tylko wtedy będą one miały wpływ na zachowanie dziecka (i dorosłego!). Im dłuższy czas minie tym siła oddziaływania konsekwencji będzie słabsza.

  • Nie osądzamy – komunikaty powinny odnosić się do zachowań, nie osób. Dziecko na podstawie treści, które słyszy i tego co przeżywa w relacji, buduje swoje poczucie własnej wartości. Krytyka, osądzanie, wyśmiewanie czy sarkazm powodują, że młody człowiek zaczyna postrzegać nie tylko swoje zachowania jako coś niewłaściwego lecz również samego siebie. To paradoksalnie może doprowadzić do spadku motywacji do współpracy – „Skoro jestem zły to dlaczego mam się starać – i tak się nie uda”.

  • Spójność komunikatów – unikajmy chaosu! Ważne aby wszyscy znali ustalone zasady i konsekwentnie się ich trzymali. Dużym błędem są odstępstwa lub spory między opiekunami. Wprowadza do poczucie zamieszania i narusza bezpieczne ramy dziecka.

  • Odsłanianie się – dzielenie się z dzieckiem własnymi przemyśleniami i emocjami ma ogromne znaczenie. Daje dziecku poczucie, że jest partnerem w tej relacji. Należy jednak pamiętać, by takie komunikaty były dostosowane do możliwości rozwojowych dziecka.

 

Jak wspólnie z dzieckiem radzić sobie w trudnych sytuacjach?

Najlepszym sposobem rozwiązywania sytuacji problemowych jest właśnie rozmowa! Celem wspólnego, konsekwentnego stosowania odpowiednich technik rozwiązywania problemów jest odkrycie takiego wspólnego wyjścia z problemowej sytuacji, które będzie akceptowalne przez wszystkie strony. Ważne jest, aby opiekunowie mieli w sobie gotowość do współpracy z dziećmi. Byli w stanie w sposób szczery i otwarty komunikować się z nimi. Podstawą skutecznego porozumiewania się jest wytworzenie atmosfery zaufania, partnerstwa i poszanowania każdego z rozmówców.

 

 

[1]Psychologia rozwoju człowieka, H. Bee, wyd. Zysk i s-ka, Poznań 2004 r.
[2]Mentalizacja z perspektywy rozwojowej i klinicznej, red. L. Cierpiałkowska, D. Górska, wyd. UAM, 2016 r.
[3]Jak mówić, żeby dzieci nas słuchały. Jak słuchać, żeby dzieci do nas mówiły, Faber Adele , Mazlish Elaine, wyd. Media Rodzina 2013 r.

 

Przydatne linki:
Jestem więc się buntuję
Komunikacja alternatywna
Porozumienie bez przemocy
ajax-loader-ikona